Ο ρόλος ή οι ρόλοι του εκπαιδευτικού;

Το κοινωνικό έργο και η προσφορά του εκπαιδευτικού στη μάθηση, από το νηπιαγωγείο, το Γυμνάσιο – Λύκειο και μετά στο Πανεπιστήμιο, είναι απόλυτα αποδεκτό και επιβραβεύεται σε ολόκληρο τον κόσμο.

Στην χώρα μας η διδασκαλία είναι ιδιαίτερα επίπονη και επιφορτισμένη τόσο με δραστηριότητες όσο και με εκπονήσεις εργασιών. Το παιδαγωγικό μας σύστημα έχει απαιτήσεις μάθησης σε όλα τα μαθήματα - αντικείμενα που γίνονται ιδιαίτερα επίπονα με το φόρτο της εξωσχολικής επιμόρφωσης και ενασχόλησης με συνέπεια την πολύωρη μελέτη και προσπάθεια των μαθητών εις βάρος της προσωπικής – παιδικής τους ζωής. Αυτό, από την άλλη πλευρά έχει και ένα θετικό αποτέλεσμα στην εφηβική τους ηλικία: έχουν μάθει πλέον να εργάζονται κάτω από πίεση, εντατικά μέχρι να ολοκληρώσουν την εργασία που τους ανατίθεται. Αυτός είναι ο λόγος που τα παιδιά των 18 ετών και άνω είναι περιζήτητα στις χώρες του εξωτερικού διότι εργάζονται με ζήλο και πάθος για ένα σκοπό χωρίς να μετρούν τις ώρες που περνούν. Δημιουργούν και διακρίνονται τόσο στον επιστημονικό τομέα όσο και στον ιδιωτικό των επιχειρήσεων.

Στη χώρα μας επικρατεί μια παλιά συνήθεια να καταλογίζουμε ευθύνες για το κάθε τι σε τρίτους.  Απλά λέγαμε «καλός δάσκαλος!» - «κακός δάσκαλος» για το ίδιο πρόσωπο! Απλή και ενδεικτική, αλλά λανθασμένη,  μη αντικειμενική αξιολόγηση!

Σήμερα, ακόμα και η ηγεσία κάνει λάθη. Από την μια διατυμπανίζει ότι οι εκπαιδευτικοί χρειάζονται επιμόρφωση, ότι δεν κάνουν καλά την δουλειά τους, ότι εργάζονται ελάχιστα και δεν αποδίδουν και από την άλλη, οι επιμορφώσεις, τα σεμινάρια, οι πιστοποιήσεις στις Νέες Τεχνολογίες για όλους ανεξαιρέτως τους εκπαιδευτικούς, με απαιτήσεις γνώσεων αυξάνονται κάθε χρόνο. Τα συγχαρητήρια, η εύφημος μνεία και οι επιστολές που εκθειάζουν το έργο του δασκάλου με «Δ» (ξεπερασμένες πλέον εποχές) από το Υπουργείο Παιδείας πάνε κι έρχονται!

Σήμερα ακούγεται το σλόγκαν «Πρώτα ο μαθητής!» Τι το καινούργιο; Αυτό το κάνουμε από μόνοι μας από ανέκαθεν! Κι οι δάσκαλοί μας υποστήριζαν το μαθητή. Και εμείς το ίδιο κάνουμε ως κοινωνικοί λειτουργοί,  αντιλαμβανόμαστε και κατανοούμε τις ιδιαιτερότητές τους, τις ψυχολογικές τους διαδρομές και τα προβλήματά τους. Τα παιδιά εμπιστεύονται τον εκπαιδευτικό γι’ αυτό ακούτε συχνά για το ίδιο θέμα να λένε: «Το είπε ο δάσκαλος!» και δεν λένε «Το είπαν οι γονείς μου!».

Όταν οι γονείς πάνε να γράψουνε το παιδί τους στην επόμενη τάξη, το κρατούν από το χέρι και το παραδίδουν με απόλυτη εμπιστοσύνη στα χέρια των εκπαιδευτικών με την σιγουριά της σωστής απόφασης και την ελπίδα για την ένταξή του σε ένα ισορροπημένο σύστημα διαπαιδαγώγησης.

Όπως εμείς εμπιστευόμαστε τον εκπαιδευτικό, με τον ίδιο ενθουσιασμό θα εμπιστευθούν τα δικά μας παιδιά, τα δικά τους και τα εγγόνια τους.

Ο Δρ Ιωάννης Καρράς είναι Εκπαιδευτικός και υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος συνδυασμού “ΕΝΩΤΙΚΟ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ”